“Kur dua te harroj mpreh lapsin dhe mbyll syte, hutohem”,- shprehet autori Alban Bala ne nje nga poezite e tij, si per te treguar si i arratiset te tashmes e shpesh edhe te ardhmes. Kthehet ne kujtimet e se shkuares, ne krahet e te atit apo buzeqeshjen e se emes. ‘Oret e shtepise’ i kushtohet ndjenjave te pastra, dashurise. I kushtohet mallit per te kaluaren, per njerezit qe frymojne vetem ne zemren e tij.

Poezite jane gjuha e autorit per te thene ‘te dua’, jane lutje, jane perkujtime. ‘Oret e shtepise’ i shkruhet femijeve, familjes, shtepise, tradites, qytetit. Ne liber autori Alban Bala i hedh ndjenjat si ne ditar, shprehet paster, kuptueshem e njekohesisht fuqishem, pa kursim.

Në kuadër të aktiviteteve përkujtimore me rastin e përvjetorit të shtatë të tentativës për grusht shteti të organizatës terroriste FETO në Turqi, në ambientet e ‘Hotel Tirana International’ nën organizimin e Fondacionit ‘ALSAR’ u mbajt sot akademia përkujtimore me temë ’15 KORRIK, DITA E DEMOKRACISË DHE UNITETIT KOMBËTAR NË TURQI’.
Në sallën ‘Balsha’ të tejmbushur nga qytetarë të thjeshtë dashamirës së Republikës së Turqisë, nga intelektualë të fushave të ndryshme, nga akademikë, nga gazetarë, nga hoxhallarë, nga personalitete të jetës e nga pjestarë të trupës diplomatike turke ceremonia përkujtimore e shtatë vjetorit nga grushti i shtetit më 15 korrik 2016 mori përmasat e një manifesti të madh demokracie.
Në sallë ishin prezent Ambasadori i Republikës së Turqisë në Tiranë, Shkëlqesia e Tij z.Tayyar Kağan Atay, Drejtuesi i Fondacionit ‘ALSAR’ z.Mehdi Gurra, Atashehu për çështje fetare pranë Ambasadës së Turqisë në Tiranë dr.Adem Gerlegiz, Kryetari i Shoqatës ‘Tirana’ Arben Tafaj, akademiku z.Abdi Baleta dhe z.Petrit Zeneli ku gjithësecili mbajti refleksione mbi ngjarjen e grushtit të shtetit në Turqi.
Në këtë akademi përkujtimore drejtuesi i Fondacionit ‘ALSAR’ z.Mehdi Gurra mbi refleksionet dhe ndjenjat e përjetuara përgjatë natë së grushtit të shtetit në Turqi u shpreh se: “ 15 korriku i 2016-s do të mbetet njolla më e errët në historinë e Turqisë moderne, nata kur një tufë puçistësh ngritën armët kundër popullit të tyre, në një tentativë të dëshpëruar për të rrëzuar nga pushteti qeverisësit legjitimë.
Zjarri i puçistëve la të vdekur 251 njerëz, të rënë dëshmorë në përpjekjen vigane për të frenuar çmendurinë e një grushti komplotuesish. Mijëra të tjerë morën plagë në një betejë të pabarabartë, në një përplasje mes civilëve patriotë, njerëzve të thjeshtë të Turqisë, që më në fund kishin vendosur t’i thonin jo një grushti shteti, dhe qindra tradhtarëve që në përdorim kishin një arsenal luftarak, avionë, helikopterë, anije, tanke, makina të blinduara, armë. Turqia kishte parë dhe më herët grushte shteti, një
traditë e shëmtuar në republikën e dalë nga hiri i Perandorisë Osmane, por asnjëherë vendi nuk kishte njohur një zgjim të tillë qytetar, të simbolizuar në heroizmin e njeriut të dalë para tankut të puçistëve.

Të infiltruar në forcat e armatosura, në forcat policore, në sistemin e drejtësisë, gati në çdo qelizë të shtetit turk, kërkuan të çojnë në fund atë natë punën e nisur prej disa vitesh. Organizata okulte kishte vendosur të hiqte mantelin e “fetarisë” dhe të vishte rrobën puçiste!
FETO damkosi kështu përgjithmonë veten!
Armiqtë e popullit të vet goditën institucionet kryesore të vendit, qëlluan mbi qytetarët, morën peng njerëz dhe institucione, ushtruan terror, bastisën godina, zvarritën të pafajshëm, derdhën gjak. Por më kot! Pika e kthesës atë natë të zezë ishte thirrja nëpërmjet televizionit e presidentit Recep Tayyip Erdoğan për popullin turk, për të dalë në rrugë e sheshe dhe për t’I’u kundërvënë puçistëve.

Lumi i njerëzve shpërtheu atë çast, për të mos u ndalur për ditë e javë të tëra. Davaja e puçistëve ishte e humbur prej atij momenti. Një gjë e paimagjinueshme kishte ndodhur, e paparë më parë. Populli kishte frenuar një grusht shteti!
Me gjakun e qindra dëshmorëve, me sakrificën e mijëra të tjerëve, me guximin dhe vendosmërinë e një populli të tërë, u ruajt ardhmëria e Turqisë. Motoja, “Një popull, një flamur, një atdhe, një shtet,” mori kuptim më tepër se çdo herë. Angazhim të pasosur ka patur prej asaj kohe në Turqi për t’i shëruar plagët dhe për t’i mbyllur rrugën çdo përpjekjeje të ngjashme. Vendi ia ka dalë të mëkëmbet dhe të lërë pas atë kujtim të hidhur, pa humbur asnjëherë vigjilencën dhe pa ndalur luftën ndaj mbetjeve të organizatës
terroriste që organizoi grushtin e dështuar të shtetit.

Dështimi i atij puçi qe një lajm i mirë për të gjithë shqiptarët të cilët tek Turqia shohin vendin vëlla dhe partnerin strategjik. Ata vuajtën siç vuajtën turqit,
u gëzuan siç u gëzuan turqit kur makthi mbaroi dhe dielli lindi përsëri. Një Turqi e qëndrueshme dhe e begatë është siguri për shqiptarët në Ballkan; duke e ditur këtë, këta të fundit i shohin në dritë të syrit zhvillimet atje, me shpresën se puçi i shtatë viteve më parë nuk do të mund të përsëritet më.
Te nderuar te pranishem!
Është fatkeqësi që FETO, kjo organizatë, e cila me metoda okulte prodhon individë që zbatojnë urdhërat e kupolës verbërisht, i ka shtrirë tentakulat e saj në shumë vende të botës.
Këto zgjatime të helmuara janë përhapur gjerësisht edhe në Shqipëri.
Paralajmërimet e presidentit Rexhep Tajjip ERDOĞAN që këto zgjatime përbëjnë një kërcënim si për Turqinë ashtu edhe për çdo vend tjetër ku ata janë mbërthyer, duhet të merren shumë seriozisht edhe nga institucionet e larta të shtetit shqiptar.
Prej vitesh një numër i konsiderueshëm individësh të trajnuar në sistemin e kolegjeve e universiteteve gyleniste, zotërojnë biznese e janë infiltruar në institucione shtetërore, grupe mediatike e të tjerë në Shqipëri, duke e bërë atë vendin ballkanik me prezencën e tyre më të madhe.
Shembulli me sinjifikativ i suksesit të FETO-s në Shqiperi është uzurpimi me metodat e saj të zakonshme puçiste i Këshillit të Përgjithshëm dhe Kryesisë së Komunitetit Musliman të Shqipërisë, përfshirë edhe institucionet e tij arsimore si medresetë, Universiteti Bedër etj., në dhunim të hapur të statutit
themeltar të këtij institucioni.
Është për t’u theksuar se për herë të parë në historinë e shtetit shqiptar, shumica e besimtarëve muslimanë sundohet nga një grupim me karakteristikat e një sekti okult.
Padyshim që kjo situatë ka shkaktuar tek besimtarët një pakënaqësi të justifikuar dhe meriton një vëmendje të veçantë të shtetit shqiptar, i cili që prej themelimit të tij ka qenë shumë i ndjeshëm në ruajtjen e ekuilibrave fetarë në vend.
Ne jemi plot shpresë, që organizata Gyleniste nuk do të jetë edhe më tej armiku që harrohet dhe shqiptarët do t’i refuzojnë me vendosmëri ushqimet e saj plot helm.
Populli shqiptar i lidhur si vëllai me vëllanë me popullin e madh turk, do të jetë përherë përkrah tij në përpjekjet e përbashkëta për liri demokraci e prosperitet.
Fondacioni “ALSAR”, një kontribues i përhershëm i forcimit të marrëdhënieve miqësore shqiptaro-turke, i kujton me nderime dhe sot të rënët dëshmorë të shtatë viteve më parë, siç ka bërë për çdo mot që nga 2016-ta.

Çdo punonjës i “ALSAR”-it përkulet me nderim në përkujtim të 251 martirëve turq! Urimi i vetëm i çdonjërit prej tyre është: kurrë mos ardhtë më një 15 korrik i tillë për popullin mik turk! ”
Pas përfundimit të fjalës së drejtuesit të Fondacionit ‘ALSAR’, fjala i’u dha z.Petrit Zeneli ku ndër të tjera u shpreh: : “ Edhe sot na ushton në vesh thirrja e para 7 viteve e presidentit Erdogan, drejtuar popullit të tij, “Dilni në shesh të shpëtojmë Turqinë!”! Dhe ata dolën si uraganë për të mbytur me zjarr e hekur tentativën e dështuar për grusht shteti të grupimit të fshehtë komplotisto-terrorist gylenist. Me gjakun e derdhur lumë dhe ndihmën e Zotit ata e shpëtuan, ia dolën! Kjo është Turqia! Ajo thirrje piskamë ishte frymëzim e flakadan për të tërë intelektualët dhe qytetarët e thjeshtë turq, që s’e bënë fjalën dysh por e morën vdekjen në sy. Ajo thirrje mbetet kurdoherë flamur beteje, për çdo vend që kërkon të ecë i vendosur në rrugën e bukur e të vështirë të përparimit!”
Pas të gjithë emocionit të përçuar në sallë nga z.Zeneli fjala i’u dha Kryetarit të Shoqatës ‘Tirana’ z.Arben Tafaj ku ndër të tjera z.Tafaj u shpreh: “Është fakt i pamohueshëm se, Republika e Turqisë është gjendur në krah të Republikës së Shqipërisë ashtu edhe si edhe gjithë faktorit shqiptar në Ballkan përgjatë gjithë historisë më se një shekullore të shtetit shqiptar. Kjo mbështetje e hapur dhe e vendosur e faktorit shqiptar është shprehur në momentet më kritike për sigurinë e vendit tonë, madje edhe në periudhën
dyzet vjeçare izolacioniste të regjimit komunist në Shqipëri”
Pas fjalës së mbajtur nga z.Tafaj rradha ishte për fjalën e akademikut, diplomatit, politikanit dhe publicistit Abdi Baleta, i cili me një analizë elegante mbi grushtin e shtetit në Turqi ndër të tjera u shpreh: ”Kanë kaluar tashmë 7 vite nga ajo mesnatë dramatike, por përjetimet janë ende të freskëta dhe mësimet nuk harrohen. Atë mesnatë në Turqi u duk se po përsëritej një dukuri nga e kaluara e këtij vendi, rrëzimi i rendit politik dhe i pushtetit civil me dhunë ushtarake. Fatmirësisht ndodhi e kundërta: brenda disa orësh gjendjen e përmbysi ajo që sot vlerësohet si një ‘mrekulli’ në organizimin e ‘qëndresës dhe ngadhnjimit popullor paqësor’ për bllokimin e veprimtarive puçiste. Kjo u shpreh sëpari nëpërmjet thirrjes që i drejtoi kryetari i shtetit gjithë popullit turk, jo vetëm militantëve të partisë së tij, që të dilte në rrugë e të mos lejonte që grushti i shtetit të merrte përmasat që kishin planifikuar autorët e tij. Së dyti, u shpreh në gatishmërinë e shpejtësinë e pabesueshme të popullit për t’i’u përgjigjur kësaj thirrjeje në mënyrë masive, gjë që solli dështimin e grushtit të shtetit brenda një kohe të shkurtër.”
Pas fjalës se z.Abdi Baletës rradha për të shprehur refleksionet e tij mbi ngjarjen e 15 korrikut 2016 ishte për Ambasadorin e Republikës së Turqisë në Tiranë z.Tayyar Kağan Atay, i cili me ndjesinë e një patrioti shprehu përjetimin e tij personal në atë natë të errët për demokracinë në Turqi, ku ndër të tjera me
tone vëllazërore shtoi edhe fuqizimin e marrëdhënieve shqiptaro-turke në të tashmen dhe për të ardhmen vëllazërore midis dy popujve që historia i sprovoi për shumë shekuj sëbashku. Shkëlqesia e Tij, z.Atay e konsideroi aktivitetin subversist të organizatës ‘FETO’ edhe si një këmbanë alarmi për
Republikën e Shqipërisë.
Në përfundim të refleksioneve të referuesve në monitoret e sallës ‘Balsha’ u shfaq edhe filmi mbi përkujtimin e ngjarjeve të natës së 15 korrikut dhe mbi nderimin e 252 dëshmorëve të asaj nate rrënqethëse.
Pas përfundimit të filmit, Imam Neki Kaloshi i dha një atmosferë qetësuese duke recituar ajete nga Kurani Famëlartë për të pranishmit në sallë. Gjithashtu Atasheu i çështjeve fetare pranë Ambasadës së Republikës së Turqisë në Tiranë, z.Adem Gerlegiz bëri duanë e hatmes së Kuranit të kënduar nga
anëtarët e fondacioni “ALSAR” për shpirtrat e dëshmorëve të 15 Korrikut 2016.
Pas përfundimit të programit të gjithë të pranishmit në sallë i’u bashkuan kokteilit në ambientet e ‘Tirana International Hotel’.

Në kuadër të ngjarjeve të 15 korrikut 2016, pranë pllakadës përkujtimore të 251 dëshmorëve të grushtit të shtetit të mbetur në tentativë në Republikën e Turqisë me iniciativën e Ambasadës së Republikës së Turqisë në Tiranë u mbajt një ceremoni përkujtimore.
Në këtë organizim drejtuesi i Fondacionit ‘ALSAR’ z.Mehdi Gurra mbajti një fjalë mbi refleksionet dhe ndjenjat e përjetuara përgjatë natë së grushtit të shtetit në Turqi ku u shpreh se: ”15 korriku i 2016-s do të mbetet njolla më e errët në historinë e Turqisë moderne, nata kur një tufë puçistësh ngritën armët kundër popullit të tyre, në një tentativë të dëshpëruar për të rrëzuar nga pushteti qeverisësit legjitimë.
Zjarri i puçistëve la të vdekur 251 njerëz, të rënë dëshmorë në përpjekjen vigane për të frenuar çmendurinë e një grushti komplotuesish. Mijëra të tjerë morën plagë në një betejë të pabarabartë, në një përplasje mes civilëve patriotë, njerëzve të thjeshtë të Turqisë, që më në fund kishin vendosur t’i thonin jo një grushti shteti, dhe qindra tradhtarëve që në përdorim kishin një arsenal luftarak, avionë, helikopterë, anije, tanke, makina të blinduara, armë. Turqia kishte parë dhe më herët grushte shteti, një traditë e shëmtuar në republikën e dalë nga hiri i Perandorisë Osmane, por asnjëherë vendi nuk kishte njohur një zgjim të tillë qytetar, të simbolizuar në heroizmin e njeriut të dalë para tankut të puçistëve.
Të infiltruar në forcat e armatosura, në forcat policore, në sistemin e drejtësisë, gati në çdo qelizë të shtetit turk, kërkuan të çojnë në fund atë natë punën e nisur prej disa vitesh. Organizata okulte kishte vendosur të hiqte mantelin e “fetarisë” dhe të vishte rrobën puçiste!
FETO damkosi kështu përgjithmonë veten!
Armiqtë e popullit të vet goditën institucionet kryesore të vendit, qëlluan mbi qytetarët, morën peng njerëz dhe institucione, ushtruan terror, bastisën godina, zvarritën të pafajshëm, derdhën gjak.
Por më kot! Pika e kthesës atë natë të zezë ishte thirrja nëpërmjet televizionit e presidentit Recep Tayyip Erdoğan për popullin turk, për të dalë në rrugë e sheshe dhe për t’iu kundërvënë puçistëve.
Lumi i njerëzve shpërtheu atë çast, për të mos u ndalur për ditë e javë të tëra. Davaja e puçistëve ishte e humbur prej atij momenti. Një gjë e paimagjinueshme kishte ndodhur, e paparë më parë. Populli kishte frenuar një grusht shteti!
Me gjakun e qindra dëshmorëve, me sakrificën e mijëra të tjerëve, me guximin dhe vendosmërinë e një populli të tërë, u ruajt ardhmëria e Turqisë. Motoja, “Një popull, një flamur, një atdhe, një shtet,” mori kuptim më tepër se çdo herë. Angazhim të pasosur ka patur prej asaj kohe në Turqi për t’i shëruar plagët dhe për t’i mbyllur rrugën çdo përpjekjeje të ngjashme.
Vendi ia ka dalë të mëkëmbet dhe të lërë pas atë kujtim të hidhur, pa humbur asnjëherë vigjilencën dhe pa ndalur luftën ndaj mbetjeve të organizatës terroriste që organizoi grushtin e dështuar të shtetit. Dështimi i atij puçi qe një lajm i mirë për të gjithë shqiptarët të cilët tek Turqia shohin vendin vëlla dhe partnerin strategjik. Ata vuajtën siç vuajtën turqit, u gëzuan siç u gëzuan turqit kur makthi mbaroi dhe dielli lindi përsëri.
Një Turqi e qëndrueshme dhe e begatë është siguri për shqiptarët në Ballkan; duke e ditur këtë, këta të fundit i shohin në dritë të syrit zhvillimet atje, me shpresën se puçi i shtatë viteve më parë nuk do të mund të përsëritet më. Emrat e 251 dëshmorëve në këtë pllakë përkujtimore kanë një domethënie që vlen në çdo vend: një popull i vendosur për të mbrojtur të ardhmen e vet nuk lejon askënd ta nëpërkëmbë e t’i marrë lirinë! Fondacioni “ALSAR”, një kontribues i përhershëm i forcimit të marrëdhënieve miqësore shqiptaro-turke, i kujton me nderime dhe sot të rënët dëshmorë të shtatë viteve më parë, siç ka bërë për çdo mot që nga 2016-ta. Çdo punonjës i “ALSAR”-it përkulet me nderim në përkujtim të 251 martirëve turq! Urimi i vetëm i çdonjërit prej tyre është: kurrë mos ardhtë më një 15 korrik i tillë për popullin mik turk!”
Në përshëndetje të këtij organizimi përkujtues mbi fitoren e demokracisë ndaj grushtit të shtetit Fondacioni ‘ALSAR’ për të gjithë të pranishmit e ndodhur në ambientet e Liqenit Artificial të Tiranës shpërndau embëlsira dhe ujë.

Visoka në Institutin e Albanologjisë në Prishtinë. Me datë 10 korrik 2023 në Insitutin e Albanologjisë në Prishtinë, Kosovë u mbajt për publikun kosovar  promovimi i veprës monumentale të autorit poliendrik Vasfi Samim Visoka, vepra “Shqipërija e vërtetë”  ”Nëna Kosovë (1938-1943)”, e botuar gjatë këtij viti nga fondacioni ‘Alsar’.

Në një sallë të frekuentuar  nga intelektualë , përfaqësues zyrtarë dhe përfaqësues të ndryshëm të institucioneve të lidhura ngushtë  me librin dhe dijen që buron nga vetë libri dhe me panelistë Drejtuesin e Insitutit të Albanologjisë z.  Hysen Matoshi, Drejtuesin e fondacionit ‘Alsar’ z. Mehdi Gurra, z. Xhevdet Bashllari, z. Ibrahim Morina  dhe akademikun Sadik Mehmeti.

Nga refleksionet e tyre, te pestë kumtuesit shprehën vlerësime  maksimale për veprën patriotike të Vafsi Samim Visoka. Nga refleksionet e tij në raport me veprën “Shqipërija e vërtetë Nëna Kosovë (1938-1943)” drejtuesi I  fondacionit ‘Alsar’ z. Mehdi Gurra u shpreh:  ”I nderuar kryetar i Institutit Albanologjik të Prishtinës!  Pjesëmarrës në këtë aktivitet promovues! E nis fjalën time me një përshëndetje për të gjithë ju, me besimin e plotë se botimi në paraqitje sot këtu  e meriton kohën e vyer që i keni kushtuar!

Promovimi ka një përkim interesant, sepse gjendemi bash në kohën me kryefjalë sërish Kosovën, në një  moment delikat të saj, kur së tepërmi vlejnë pjekuria e maturia, aq të nevojshme dhe të kërkuara nga  çdokush dhe për çdokënd.  Në këtë kuptim e krejt vetiu, botimi anastatik për Kosovën, i autorit Vasfi Samim Visoka, të ndjerit të ikur  nga kjo jetë prej një kohe mjaft të gjatë, fiton një simbolikë të caktuar në kuadrin e ngjarjeve aktuale.

Është fat për Botimet ALSAR nxjerrja e veprës në çastin më të përshtatshëm, të etur për atë dashuri të  pastër për këto troje që përcillet si jo më mirë në të.  “Shqipërija e vërtetë – Nëna Kosovë”, shkruar nga dora e një ashiku si një simfoni prozaike, çau murin e  heshtjes së krijuar prej dekadave nga botimi i parë dhe mbërriti në duar çmuesish të ndjenjave të  sinqerta.  Sepse bartëse të ndjenjave të tilla të pastra janë faqet e dedikimit të ndjerë e mahnitës për “gjysmën e  trupit të mëmëdheut”. Një përshkrim romantik i epërm, me fjalë të zgjedhura, buruese prej shpirtit të  eruditit gjenial.

Vasfi Samim Visoka qe njeri i pasioneve të mëdha, siç na e thotë qartë e bindshëm trashëgimia e lënë, ku  Kosova kishte vendin e saj. Jeta e tij tërë gjallëri nga ushtrimi i dhuntive të shumta intelektuale do të  provonte për një periudhë frenimin prej hekurave të qelive të regjimit komunist të pas ‘44-ës edhe për  shkak të këtij libri, ndonëse shkruar veç me ndjenjën dhe qëllimin sigurisht të mirë.

Hiperbolizimet janë të pashmangshme në ngjarje të kësaj natyre, si ky promovim botimi, por autori i  përket vërtet një soji në shuarje. Vasfi Samim Visoka bëri shumë gjëra në qëndrimin e tij në këtë botë në  shekullin e kaluar, ashtu si shumë të tjerë të së njëjtës epokë. Personalitet i veterinarisë dhe poliglot,  sportist dhe artist, i dhënë pas teatrit dhe fjalës së shkruar, publicist prodhimtar dhe mësimdhënës, njeri i shkencës dhe i kulturës njëkohësisht, ai i përngjau një miniere ari me pasuri të pambarimtë.

Përpos këtyre, ky libër dëshmon cilësitë e tij të larta atdhetare, shprehur përmes shpërthimesh vullkanike nga shpirti, lavën e nxehtë të të cilave jemi në gjendje ende ta prekim.  Do të ishte e padrejtë t’i vihej në pah atij përshkrimi emocional mbi Kosovën e të mos i përmendeshin  idetë e koncentruara dhe qëndrimet në kufijtë e ideales në kontekst kombëtar, si ndërsa shkruan në  mënyrë të përsëritur në libër, për shembull, se “Çdo njeri duhet ta dijë se ne nuk duam as një Shqipëri të  vogël dhe as një

Shqipëri të madhe, por duam vetëm një Shqipëri të vërtetë!”  “Në Kosovë,” na ka kujtuar ai, “gjendet vuajtja e kombit, rapsodija, melodija, poezija e tragjedija e jonë e  përgjakshme.” Tek e krahason Kosovën me diellin e jetës për ne, në kufirin e saj, sipas tij, “e sheh në  mënyrë më të qartë se ç’është Shqipëria e kombi atnor…”

Mes radhëve të fjalëve të përzgjedhura nuk mund të të ikë pa u veçuar një kumtim I mrekullueshëm  dashurie, unikal, një prej domethënieve për sipërmarrjen e këtij botimi: “O Kosovë… Tani të dashuroj më  tepër se çdo herë, por jo si një shovenist i verbër, jo si një nacionalist i flakët, por të dua më tepër si një  njeri i thjeshtë, si një njeri që adhuron të drejtën!” Vlerë të madhe i kanë dhënë dhe i japin veprës sugjerime dhe porosi të autorit, ndër të tjera detyra për  intelektualët dhe djalërinë, për “punë, energji, … dhe një ideal të lartë,” apo theksime si ai për gjërat e  nevojitura për lartësimin kombëtar, “libra e shkolla, maqina dhe industrira, ndërtime botore, grua e  burrë punëtorë, … dhe një shoqëri e gjallë produktive, gjithnjë e gatshme për çdo përparim e mbrojtje të  atdheut”

Pas përfundimit të kumtesave nga 5 panelistët, vepra “Shqipërija e vërtetë” ”Nëna Kosovë (1938-1943)”  djali I autorit Vasfi Samim Visoka, Genc Samimi mbajti një fjalë falenderuese për publikun kosovar dhe  për organizatorët e këtij evenimenti. Gjithashtu në shenjë përkujtimi mbi përpjekjen letrare të  intelektualit Vafsi Samim Visoka, nga fondacioni ‘Alsar’ publikut të pranishëm në sallë i’u dhuruan 50  kopje të veprës në fjalë.

Botimet ‘Alsar’ shtojnë më tej gamën e gjërë të botimeve letrare e historike me titullin e ri ‘Nëna Kosovë (1938-1943)’ me autor Dr. Vafsi Samim Visoka.

Vepra ‘Nëna Kosovë’ me autor Samim Visoka hedh dritë mbi perceptimin politik dhe kulturor mbi çështjen e pazgjidhur kombëtare për kohën ku autori Samim Visoka e konsideron bashkimin e Kosovës me trungun e Shqipërisë së Vjetër (ashtu si e cilëson autori hartën politike të Republikës së Shqipërisë) si një imperativ dhe jo si një ndër alternativat në shumatoren e alternativave të realitetit dhe kontekstit politik të viteve 30-40.

Manifesti i tij prej një patrioti të vërtetë shprehet në çdo rresht të kësaj vepre ku Kosovën e cilëson si pikënisje dhe pikëmbarimi të kauzës kombëtare shqiptare.

Kjo vepër konsiderohet e veçante për formën mjeshtërore se si autori ka ndërthurur elementin poetik e letrar me elementin e domosdoshmërisë politike e diplomatike për zgjidhjen e çështjes kombëtare ku me penën e tij elegante dhe hera herës tepër imponuese (në atë çka konsiderohet vetëdije kombëtare) prej një patrioti pasionant dhe prej një intelektuali poliedrik në veprën e tij ndër të tjera shprehet: “Kam shkuar pesë herë në Kosovë. I jam bërë pesë herë dashnor. Qielli i Kosovës ndriçon me rrezet e diellit që i veshin syrin njeriut.

Atmosfera e saj është e mbushur me një fuqi tërheqëse dhe në tokat e saj të shenjta valon një fuqi magjiplote. Në Kosovë për të parën herë njeriu e ndjen veten të hyjë në tempullin kombëtar.

Aty një qetësi e këndshme, një besim i sigurtë dhe një vetmohim i ëmbël, ia pushton zemrën, trurin dhe shpirtin çdo udhëtari. Aty për të parën herë besoni në vetvehte. Bukura e Kosovës është bukuria e së drejtës. Zëri i Kosovës është zëri i historisë dhe shkëlqimi i saj është drita e së vërtetë”.

Veprën ‘Nëna Kosovë’ për të gjithë studiuesit e historisë e çështjes kombëtare shqiptare dhe për të apasionuarti e letërsisë shqipe e gjeni në Librarinë ‘Botimet Alsar’, Rruga e Bogdanëve.

Fondacioni ‘Alsar’ vjen me një botim të ri të kategorizuar si vepër historike shkencore ku hidhet dritë mbi islamizimin e rajonit të Ulqinit dhe Tivarit nga kohët para-osmane deri në periudhën post-osmane.

Autori Hajrudin S. Muja vjen me një vepër studimore në lëminë e historisë dhe marrëdhënieve sociale e politike ndër shekuj ku në kapituj prek në detaje narrativën historike të udhëtarëve të huaj mbi Ulqinin dhe Tivarin, realitetin historiko-politik të këtij rajoni nën pushtetin venedikas, transforimimin politikokulturor përgjatë sundimit osman, marrëdhëniet fetare midis Krishtërimit dhe Islamit në prizmin e përplasjes së qytetërimeve, sfidat institucionale dhe fetare përgjatë krijimit të shtetit të Malit të Zi,
demontimin e miteve kryesisht të dialektikës të ekstremit nacionalist ballkanik mbi konvertimet masive në fenë muslimane dhe mbi historikun e rolin e komuniteteve muslimane në Ballkan.

Vepra ‘Ulqini dhe Tivari Ndërmjet Krishtërimit dhe Islamit’ është një vlerë e shtuar në bibliotekën e lexuesit kritik të historisë dhe të raporteve politike ndër shekuj, por edhe një narrativë ndryshe në raport me historinë zyrtare ballkanike mbi çështjet e sipërpërmendura. Librin mund ta gjeni në Librarinë ‘Botimet Alsar’ me vendndodhje në ‘Rrugën e Bogdanëve’